Na czym polega wychowanie we wstydzie?

Być może wydaje Ci się, że dziś wiemy o wychowaniu więcej, więc rodzice nie popełniają już elementarnych błędów w tym zakresie, ale powszechność wychowania we wstydzie każe nam sądzić, że nie posuwamy się do przodu w szczególnie szybkim tempie. Zawstydzanie naszych dzieci to od lat taktyka, która jest stosowana przez opiekunów, żeby osiągnąć zamierzone efekty, ale zawsze ma to negatywny wpływ na naszą pociechę.

Karanie dziecka za pomocą zawstydzania

Wstyd to bardzo potężna emocja. Dzieci żyją w nim cały czas, szczególnie jeśli sami rodzice utwierdzają je w przekonaniu, że jest się czego wstydzić. Karanie dziecka za pomocą wstydu często opiera się na niezrozumieniu podstawowych zasad komunikacji. Wystawienie dziecka na pośmiewisko, przynajmniej części osób będących świadkami wydarzenia, zawsze odbija się na dziecku negatywnie. Rzucanie komentarzy, które mają zawstydzać i wywoływać śmiech u odwiedzających nas znajomych albo innych dzieci w klasie każe dziecku myśleć, że dana czynność będzie zawsze powodem do wstydu.

Uszczypliwe komentarze wygłaszane przy dziecku

Moje dziecko nie umie ładnie pisać. Moje dziecko nie potrafi samo zawiązać sznurówek. Moje dziecko sepleni. Uwagi w tym tonie rzucane przy dziecku mają dwa podstawowe czynniki, które negatywnie na nie wpływają. Po pierwsze odczłowieczamy dziecko, stawiamy przed nim wymagania i oczekiwania, jednocześnie dając mu do zrozumienia, że ma obowiązek im sprostać. Po drugie zupełnie obcym osobom bez skrupułów wygłaszamy wstydliwy sekret dziecka, w jego oczach jeszcze bardziej go upokarzając. A kiedy coś takiego robi nam rodzic, osoba, która powinna nas chronić, to działa na nas jeszcze bardziej destrukcyjnie.

Porównywanie do lepszych dzieci

A jaką ocenę dostała Ania? Tomek to miał pierwsze miejsce jeszcze w drugiej klasie. A twój kuzyn to się na politechnikę dostał. Zawstydzanie za pomocą innych dzieci budzi w naszej pociesze nienawiść, zazdrość i przekonanie o swojej gorszej wartości. Rodzice, którzy tak robią, zapewne chcą zmotywować dziecko do cięższej pracy, ale jednocześnie nie zdają sobie sprawy z tego, że w ten sposób okazują swój brak szacunku do dziecka i jego sukcesów, a zamiast tego po raz kolejny traktują je jak swoją własność, która ma zrobić wszystko, żeby można było się nią pochwalić i choć raz wyjść na lepszego rodzica.